Rozen uit Afrika

De rode rozen bij u op tafel komen waarschijnlijk uit Kenia. Ruim een kwart van de omzet van de Nederlandse bloemenveilingen komt van geïmporteerde bloemen. De Nederlandse bloemenexport naar de rest van Europa bestaat bij de gratie van de Afrikaanse rosefarmers. Die zoeken goedkopere routes.
Door Matthijs Hoe

Rijnsburg - Met het ijzergekletter van tegen elkaar botsende wagentjes komt een bloementrein tot stilstand. “Aan de kant”, armzwaait de bestuurder van een elektrische palletwagen die rakelings langs de opstopping manoeuvreert. Tevergeefs lopen witte verkeersstrepen door de honderden meters lange gang van de bloemenveiling in Rijnsburg. De werknemers van Flora Holland sjezen continu haastig langs elkaar heen, lange ritsen bloemenkarretjes achter zich voortslepend.

In de karretjes van de Nederlandse bloemenveilingen staan veel uit Afrika geïmporteerde bloemen. Kenia neemt 35 procent van de wereldwijde bloemenproductie voor zijn rekening. Veel Nederlandse telers verplaatsten de afgelopen twintig jaar hun rozenproductie naar het Afrikaanse continent. Met de evenaar die het land doorkruist heeft het land een ideaal klimaat voor de bloementeelt. Richard Kneppers behoort tot die groep. Samen met zijn broer Jack startte hij in 2003 een rozenkwekerij met 630 werknemers in Naivasha, de regio waar de meeste Nederlandse telers zitten. Zelf verzorgt de Zuid Hollander de verkoop op de Flora Hollandvestiging in Rijnsburg terwijl zijn broer de rozenkwekerij in Kenia leidt. Zijn familie is al decennia betrokken bij het veilingbedrijf, vertelt hij in zijn bedrijfskantine. “Maar, dat kan wel eens veranderen de komende vijf jaar”, waarschuwt hij. “Op dit moment brengt de directe verkoop zonder tussenkomst van de veiling nog te veel risico’s met zich mee, maar wanneer de logistiek verbetert in Kenia dan kan het best zijn dat we voor een deel de veiling overslaan en zelf exporteren naar klanten in Rusland.” Ook Peter Bouma, gebiedsmanager Afrika van Flora Holland, beseft dat terdege: “Je ziet dat kwekers uit kostenoverwegingen liever direct naar Moskou vervoeren dan via de Nederlandse veilingen.”

Nederland verdient goed aan de Afrikaanse bloemen. Volgens Flora Holland, dat in Nederland een monopoliepositie bezit, danken 250.000 Nederlanders direct of indirect hun baan aan de bloemensector. Ongeveer een kwart van de inkomsten verdient de veiling aan de doorvoer van geïmporteerde producten naar andere Europese landen. “Ik ken een Portugese inkoper die zijn waren in eigen land kan krijgen”, vertelt Bouma. Toch komt hij naar Nederland omdat hier alles op één plek samenkomt.”

Verwelkte bloemen
Alles staat of valt in de bloemenhandel met de logistiek. Op Valentijnsdag haalt de bloemensector doorgaans de hoogste omzetten. Dit jaar lagen de prijzen echter erg laag door het carnaval. Daarbij kwamen ook nog problemen met het bloementransport van Afrika naar Nederland. Verschillende vrachten kwamen te laat waardoor de sierbloemen compleet verwelkt aankwamen. Later gooide de aswolk roet in het eten. Vliegtuigen namen de wijk via Oost Europa. Het internationale transport ziet Kneppers als een van de nadelen van werken in Afrika. “De kosten daarvan zijn nog tot daar aan toe, maar het is niet altijd op tijd. Je gaat natuurlijk met een vliegtuig, en als er een kapot is dan kun je de bloemen niet uitvliegen. Laatst reed een 747 over een wagentje op de landingsbaan. Het vliegtuig was in orde, maar je staat er wel mooi vier dagen te kijken met je lading bloemen.“

Voorlopig verkoopt hij dan ook via de veiling in Nederland. “Je hebt met een versproduct te maken. Dit spul kan je maximaal twee á drie dagen in de cel laten staan, maar dan moet het snel wegwezen. En daar zit het nadeel van directe verkoop. Het ene moment heb je teveel en het andere moment te weinig. Omdat hier alles bijeenkomt is het in balans.”
Toch ziet hij toekomst in de directe verkoop. “De Keniaanse overheid investeert enorm om de luchthavens te verbeteren. Logistiek gezien wordt het steeds interessanter om je producten rechtstreeks naar je klanten in Duitsland of Rusland te brengen.”

Flora Holland neemt die trend onder de rosefarmers ook waar en speelt er al op in met nieuwe diensten. De veiling verkoopt niet meer alleen via de veilingklok, maar treedt ook op als bemiddelingsorganisatie voor directe verkoop. De bloemen hoeven dan niet eerst naar Nederland om ze van hieruit naar andere Europese landen te brengen. In 2008 maakten 71 kwekers hier gebruik van en het vorige jaar 117. Volgens Peter Bouma staat het daarmee nog in de kinderschoenen. “Verwacht er voorlopig nog niet te veel van”, relativeert de gebiedsmanager.

Bouma is verantwoordelijk voor de commerciële activiteiten van Flora Holland in Afrika. Hij heeft de opdracht om kwekers daar aan de Nederlandse veiling te binden. Eerst was de veiling letterlijk van Nederlandse kwekers, nu bestaat een groot deel van de leden uit telers uit het buitenland. Bouma: ”De productie van rozen is de laatste jaren echt verschoven van Nederland naar Afrika. Dus wanneer je voor de klanten op de veiling een compleet aanbod wil hebben, dan kun je niet om Afrika heen.”

Hij ziet het voorlopig niet gebeuren dat kwekers de veiling overslaan. “Wij garanderen de leden betaling. Wanneer je het zelf regelt kun je naar je geld fluiten als een klant weigert te betalen.”

Peter Schrama van Flowerwings Cargo ziet in Kenia voorlopig weinig veranderen op logistiek gebied. Het bedrijf regelt luchttransport naar Europa voor bloemen. Schrama: “Je moet als teler met directe verkoop echt alles zelf doen. Je leeft in een markt waarin je dag in dag uit op zoek moet naar een afnemer. Dat is bijna niet te doen.” Volgens Schrama verandert er in de nabije toekomst in het transport van het Afrikaanse continent naar Europa.“De vliegvelden kunnen niet veel meer aan dan nu. Cynisch voegt hij er aan toe: “Volgens mij zijn ze niet van plan boten in te zetten.”

Rozen met een luchtje

De afgelopen jaren kwam de Afrikaanse bloemensector vaak negatief in het nieuws. Telers zouden misbruik maken van werknemers en milieureglementen aan hun laars lappen. Jack Kneppers ontkent niet dat er misstanden zijn, maar wijt het grotendeels aan een cultuurkloof. “In Kenia is het bijvoorbeeld erg gebruikelijk om mensen over korte afstanden met een vrachtwagen te vervoeren. Nou, dan ziet zo’n Nederlandse journalist dat en dan is het meteen veevervoer. Rozenteelt in Afrika en journalistiek, dat matcht niet.” Volgens Nathalie Haren van Both Ends kun je de wet naleven en nog mensen verkeerd behandelen. Ze volgde voor de ontwikkelingsorganisatie acht jaar lang de Afrikaanse bloemenindustrie. “Er zijn rozenbedrijven waar werknemers het Keniaanse minimumloon ontvangen. Dan hou je je als bedrijf in principe aan de wet, maar dat loon komt neer op één euro per dag, wat de VN ziet als totale armoede.” Both Ends steunt onder meer Fair Flowers Fair Plants (FFFP), een keurmerk voor bloementelers die produceren met aandacht voor milieubeheer en arbeidsomstandigheden. “Op de korte termijn kost het een bedrijf geld om zijn bedrijfsproces aan te passen, maar het betaalt zich terug doordat tevreden werknemers harder werken.” Een keurmerk vindt Kneppers onnodig. “Wij zijn voor 99,9 procent fairtrade. Alleen hebben we het stickertje niet. Je ziet het ook alleen in de supermarkten, een bloemist hoor je daar niet over.”

http://matthijsfinisht.wordpress.com/

Rosa Damascena’

Essentiële olie van de Bulgaarse roos: ‘Rosa Damascena’
In het Balkangebergte, in het zuiden van Bulgarije, ligt de Vallei der Rozen. In deze vallei wordt al sinds jaar en dag de roos gekweekt die de allerbeste kwaliteit rozenolie produceert; de Rosa damascena. Deze roos produceert de beste kwaliteit essentiële olie.


De Alqvimia’s rozenolie is 100% puur en zeldzaam. De waarde ervan bedraagt 3 maal deze van het edelmetaal goud. Niet onlogisch als men weet dat er voor 1 kg rozenolie 3000 kg rozen nodig zijn, of dat er voor 1 gram rozenolie 1300 rozenbloesems geplukt moeten worden. De beste kwaliteit wordt verkregen door ’s ochtends vroeg die rozen die bijna in volle bloei staan – met de hand – te plukken.

PaperRoses

U kunt zich alvast opgeven voor een workshop PaperRoses maken. Leuk voor o.a een bedrijfsuitje, vrijgezellenfeestje,vriendinnendag of gewoon zomaar ....

We starten in september en iedere zaterdag in september zijn er 8 plekken.

We maken beeldschone rozen van crepepapier die niet van echt te onderscheiden zijn. De PaperRoses ruiken zelfs naar echte rozen.

De rozen zijn brocant en worden gemaakt in Old Colour. Met vers groen erbij door heeft u iedere keer weer een uniek boeket op tafel

We maken een boeket met 5 PaperRoses en vers groen
De prijs is 35 euro incl materiaal, koffie/thee en bonbons.

De workshop duurt ongeveer 2.5 uur en wordt gegeven op 4,11,18,25 september in onze nieuwe winkel aan de Bentheimerstraat 1A in Coevorden.
De materialen zijn te verkrijgen na afloop in de winkel en tevens ontvangt u 10% korting op het gehele winkelassortiment.

U kunt zich opgeven door te mailen naar:

debrocantegans@live.nl
overgenomen van:
http://debrocantegans.blogspot.com/2010/05/workshop-paperroses.html

Aanmelding kandidaten Roos van Elisabeth

donderdag 20 mei 2010

Zwolle - Dit jaar reikt het Elisabethfonds voor de achttiende keer de Roos van Elisabeth uit. Deze prijs wordt toegekend aan mensen die zich op een bijzondere wijze verdienstelijk maken op het terrein van maatschappelijke integratie van (ex-)psychiatrische patiënten.

Om ook dit jaar weer mensen te prijzen voor hun inzet, doet het Elisabethfonds een oproep aan iedereen in Overijssel om kandidaten aan te melden. De Roos van Elisabeth bestaat uit een kunstwerk en een geldprijs van € 500,- en wordt jaarlijks uitgereikt aan een persoon of instelling: · die op professionele basis heeft bijgedragen aan de re-integratie van de doelgroep; · die zich op vrijwillige basis succesvol heeft ingespannen voor de maatschappelijke integratie van ex-psychiatrische patiënten; · die zich bijzonder heeft ingezet op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg voor kinderen en jeugdigen.

Dit jaar vindt de uitreiking plaats op maandag 22 november 2010 in Deventer, op het terrein Brinkgreven van Dimence. Aanmelding van kandidaten Kandidaten dienen via het aanmeldformulier aangemeld te worden. Dit aanmeldformulier is op te vragen bij Anneke Wilpshaar, a.wilpshaar@dimence.nl of .

Aanmelden kan tot 15 augustus 2010. Stichting Elisabethfonds Stichting Elisabethfonds draagt sinds 1991, in de provincie Overijssel, bij aan het bevorderen van de individuele re-integratie van (ex-)psychiatrische patiënten. Dit doet de stichting onder meer door bij te dragen aan positieve beeldvorming en door financieel bij te springen waar verzekering en/of subsidie ontbreken of ontoereikend zijn. Sinds april 2010 zijn het Elisabethfonds en de Dokter Wittenberg Stichting een samenwerking aangegaan. Door de samenwerking kunnen de stichtingen gezamenlijk meer mensen ondersteunen die op hulp zijn aangewezen.

Geheime Groene Roos Genootschap

HAARLEM - Aan de oever van het Zuider Buiten Spaarne zijn zondag twee moerastuinen afgemeerd. Het initiatief tot het plaatsen van deze tuinen is genomen door het Geheime Groene Roos Genootschap (GGRG), een club actieve bewoners van het Rozenprieel die zich inzetten voor een groen, mens- en diervriendelijk Rozenprieel.

Op zondag 16 mei werden de drijvende tuinen door wethouder Rob van Doorn officieel, na het tekenen van de adoptiecontracten, overgedragen aan hun adoptieouders: de bewoners van de woonboten aan het Spaarne. Zij nemen de taak op zich om de tuinen te onderhouden.

De beplanting van de tuinen is afgestemd op een optimaal ecologische rendement.

Rozentrouwjurk

Afgelopen donderdag werden de deuren geopend van een van de belangrijkste mode eventen in Spanje: Madrid Novias 2010, de beurs en fashionweek voor trouwmode. Hannibal Laguna, een modemaker uit Venezuela, presenteerde een wel heel unieke trouwjurk, namelijk een jurk met daarop 10.000 stuks verse rozen. Volgens Laguna was het meest lastige van de jurk de techniek om de bloemen vast te zetten. Wat inspirereerde Laguna? ‘Rode rozen zijn iets magisch en creeeren een onvergetelijke emotie. Bovendien is de nieuwe bruidskleur van dit jaar rood, de kleur van de passie

Roses of Picardy

She is watching by the poplars

Colinette with the sea blue eyes

She is watching and longing and waiting

Where the long white roadway lies

And a song stirs in the silence

As the wind in the boughs above

She listens and starts and trembles

'Tis the first little song of love

Roses are shining in Picardy

In the hush of the silver dew

Roses are flowering in Picardy

But there's never a rose like you

And the roses will die with the summer time

And our roads may be far apart

But there's one rose that dies not in Picardy

'Tis the rose that I keep in my heart

And the years fly on forever

Til the shadows veil their sighs

But he loves to hold her little hand

And look in her sea blue eyes.

And he sees the rose by the poplars

Where they met in the bygone years

For the first little song of the roses

Is the last little song she hears

She is watching by the poplars

Colinette with the sea blue eyes

She is watching and longing and waiting

Where the long white roadway lies

And a song stirs in the silence

As the wind in the boughs above

She listens and starts and trembles

'Tis the first little song of love.

Reproduced below are the lyrics to the popular song Roses of Picardy, penned by British officer Frederick E. Weatherley (music by Haydn Wood) in 1916.
An instant popular favourite and performed widely, a film of the same name - and based around the First World War - was produced in 1927.
The song was invariably sung by British soldiers who had left behind a sweetheart when they enlisted (or were conscripted) for the Front in France and Flanders. However the song was written by Weatherley after he had conceived an affection for a French widow while receiving protection at her home in France.

Roos, zijn mooie koningsroos

Engeland had prinses Diana, maar Pruisen had met Luise zijn „roos, zijn mooie koningsroos.” Op 19 juli is het precies 200 jaar geleden dat zij, de koningin van het volk en pas 34 jaar oud, overleed. „En levend, lijdend en stervend voor het recht, bleef zij een voorbeeld voor ons nageslacht.”

Volgens een onderzoek van de Berliner Zeitung in het jaar 1900 was koningin Luise van Pruisen aan het begin van de 20e eeuw de meest bewonderde Duitse vrouw. Al in 1913 werd het leven van Luise voor de eerste keer verfilmd. Zelfs nu, precies twee eeuwen na haar sterven, is ze zonder twijfel de populairste onder de Pruisische vorstinnen. Het is dan ook geen wonder dan ze dit jaar met verschillende tentoonstellingen in de schijnwerpers staat.
Wie was deze Luise? Wat maakte haar zo populair? En was ze ook werkelijk zo mooi dat ze vandaag nog met ”Miss Pruisen” wordt aangeduid? Eén ding is zeker: 200 jaar na haar sterven zijn leven en mythe soms moeilijk uit elkaar te halen.
Luise Auguste Wilhelmine Amalie wordt op 10 maart 1776 geboren als vierde dochter van hertog Karl Ludwig von Mecklenburg-Strelitz en Frederike von Hessen-Darmstadt. „Weer een meisje”, verzuchtten de ouders.

Maar dat meisje groeit wel op tot een vrolijke en onbekommerde jonge vrouw voor wie de mannen in de rij staan. Zelfs de Pruisische kroonprins Friedrich Wilhelm heeft belangstelling, maar vader Karl Ludwig heeft zo zijn twijfels. Is aan het Pruisische hof niet „de grootste liederlijkheid, is iedereen niet bezopen van de champagne, vreet iedereen niet voortdurend? Is heel Potsdam niet een bordeel? Moest in dit Babel van de zonden zijn dochter terechtkomen?”

Karl Ludwig laat de huwelijkskandidaat langskomen zodat hij zich een persoonlijk oordeel kan vormen. De vader van Luise zet zijn bezwaren opzij en dan staat niets een huwelijk meer in de weg. Tussen de twee jonggezellen is het geen liefde op het eerste gezicht, maar toch gaan de twee oprecht van elkaar houden.

Direct na haar aankomst in Berlijn is de Mecklenburgse enorm geliefd onder de bevolking. Vooral de mannen liggen aan haar voeten. Zowel dichters als diplomaten bewieroken haar en bij staatsbanketten kijken de mannen zo ongegeneerd naar haar dat het haar de eetlust beneemt. Daar is de Pruisische vorstin zelf debet aan. Ze gaat voorop in de ”Griekse mode” van die dagen met laaguitgesneden, flinterdunne jurken. Ze wordt het ideaalbeeld van de vrouw.

Sommige tijdgenoten fronsen de wenkbrauwen. „Ik kan niet begrijpen waarom de koning zijn kokette vrouw toestaat zich zo te kleden”, schrijft bijvoorbeeld gravin Brühl. De grote politieke hervormer van die dagen Freiherr vom Stein schrijft: „Ze is geen edele vrouw.” Hij vindt haar oppervlakkig en behaagziek. Veldmaarschalk Gneisenau vindt haar zelfs als moeder „niet achtenswaardig.”

De critici zijn ver in de minderheid. In de ogen van het gewone volk kan Luise geen kwaad doen. Ze staat dicht bij de gewone man, gedraagt zich ongekunsteld en –ongebruikelijk voor de adel– heeft een gelukkig huwelijk. Ze delen zelfs de slaapkamer.

Wanneer Luise in 1797 de troon beklimt, verandert ze niet. Als moeder –in zeventien huwelijksjaren brengt ze tien kinderen ter wereld– ziet ze zelf om naar de opvoeding, die traditioneel in de handen van het bedienend personeel ligt. Ze wordt het symbool van de nieuwe vrouw, van de trouwe, huiselijke, zorgzame moeder. De dichter Novalis schrijft dat „iedere vrouw en moeder een schilderij van Luise in de kamer moet hangen.”
Moeilijke tijden breken aan als Pruisen in oorlog komt met het Frankrijk van Napoleon. Frankrijk verslaat in 1806 het Pruisische leger en trekt Berlijn binnen. De koninklijke familie vlucht naar Königsberg in Oost-Pruisen. Napoleon strooit zijn gif uit over de Pruisische hoofdstad: „De hele wereld ziet in dat de koningin de oorzaak van alle ellende is die over het Pruisische volk wordt uitgegoten”, schrijft de Moniteur op 27 oktober. Het Pruisische volk ziet dat anders: hoe meer spot en hoon Napoleon over haar uitstort, des te populairder Luise bij haar onderdanen wordt, des te meer groeit ze in de rol van onschuldige martelares en onbuigzame Pruisisch patriot.

Napoleon laat het er niet bij zitten en laat zijn troepen oprukken richting Königsberg. Luise heeft tyfus opgelopen, maar daar kan men geen rekening mee houden. In een koets wordt ze weggereden. Haar gezondheid is dermate zorgwekkend dat men zich afvraagt of ze de reis zal overleven. Luise houdt echter vol en uiteindelijk weet men haar met de kinderen in veiligheid te brengen.

In 1807 verliezen de Pruisen samen met de Russen opnieuw van Napoleon. Op 21 juni sluit de Russische tsaar Alexander I vrede met Napoleon. Pruisen rekent erop dat de tsaar de Pruisische belangen zal behartigen, maar hij laat de Pruisen vallen als een baksteen. Pruisen verliest grote gebiedsdelen als het verdrag een feit wordt.

De adviseurs van de Pruisische koning Friedrich Wilhelm vragen zich af of er met Napoleon persoonlijk valt te onderhandelen. De schuchtere en onzekere Pruisische vorst is geen optie als onderhandelaar. Dan denken ze aan Luise. Ze heeft al zo veel mannen betoverd, waarom dan nu niet Napoleon? Luise is ontzet, want Napoleon is de „duivel in mensengedaante.” Luise praat evenwel toch met Napoleon, maar bereikt niets. Later zegt Napoleon: „Als ik nog een kwartier langer in haar gezelschap was geweest zou ik haar alles hebben beloofd.”

Luise is voor het Pruisische volk definitief de heldin. Was zij niet zo moedig ”het monster” Napoleon tegemoet te treden? Met haar aan het hoofd van de staat zal het op de een of andere manier ook goed komen met het land, zo is de algemene verwachting.

Maar Luise is niet meer de oude. De zwangerschappen kort op elkaar, de tyfus, de vermoeienissen van de oorlog en de steeds vaker optredende astma-aanvallen eisen hun tol. Haar ogen verliezen hun glans, haar gezicht vertoont vermoeide trekken. Bij een bezoek in juli 1810 aan haar vader in Hohenzieritz bij de stad Neustrelitz krijgt Luise longontsteking en overlijdt, slechts 34 jaar oud.

Het land is geschokt. „Ik ben als door de bliksem getroffen”, schrijft generaal Von Blücher. Het heet al snel dat Luise aan een ”gebroken hart” is gestorven. Had zij niet de vernederingen gedragen die Napoleon Pruisen opdrong? Als hij in 1815 Napoleon bij Waterloo verslaat, roept Von Blücher uit: „Eindelijk is Luise gewroken.”

Crabtree & Evelyn rosewater

The simple distillation of rose petals and pure water is a classic English beauty tonic for the skin. Our rosewater bath and body care collection uses a distillation of Rosa centifolia – the fabled ‘hundred petal rose’, cherished for its clear, sweet fragrance.

FRAGRANCE: Clear, fresh and sweet, with light notes of violet and leafy greens.

Royal Vale Lovely Pink Roses Cup

Royal Vale Lovely Pink Roses Cup and Saucer

Lovely teacup with pink roses with leaf trim makes a beautiful display piece

The Apothecary's Rose

In the Renaissance art of the 15th and 16th centuries, it was one of the two most often painted roses — Rosa alba being the other. As such, its red color (really a deep pink) represented the blood of Christian martyrs. In fact, the petals of this rose were dried and rolled into beads, then strung into what became the rosary and from which the rosary received its name.

The Apothecary’s Rose dates back much further in history than the Renaissance, however. Believed to have come from ancient Persia, not much is known about the rose prior to the 7th century when Islam swept through the area and zealots destroyed much of the texts of that time. Persian legends maintain that the rose’s red coloration came about because a nightengale so dearly loved the white rose, it grasped it tightly and the thorns pierced its breast; its blood turned the white rose red. Hence, the rose was called The Red Damask.

The rose came to Europe, depending upon whose text you read, either in the 12th or 13th century. Everyone agrees, however, it came via noble knights returning from the Crusades.

One story, the English side and by far the more colorful, says that the rose was returned to King Louis VII after the Second Crusade in Syria. Since England, in those days, also included Normandy, Brittany and Aquitaine, the rose made its way to King Henry II. (Henry II, as you may remember, was the first to implement the jury system in adjudication.) Henry had married Queen Eleanor of Aquitaine, but had done so probably out of need to solidify the kingdom. As it sometimes happens, Henry had a mistress named Jane Clifford, later renamed (according to legend) The Fair Rosamond. Queen Eleanor got wind of this affair, concocted a poison to give her husband’s mistress, and disguised the deadly potion with the oil of the Apothecary’s Rose and R. alba. After Rosamond’s death, so the legend goes, a new rose sprouted outside the castle — one of both red and white stripes — called Rosa mundi. To this day, R. mundi, a genetic “sport” of the Apothecary’s Rose, will sometimes revert to its original heritage.

By the middle of the 15th century, civil wars in medieval England had broken out in a melee of power grabs for the throne — known to historians as the War of Roses. The Apothecary’s Rose had become the symbol of the House of Lancaster (and renamed The Red Rose of Lancaster); the white R. alba, the symbol of the House of York. After Henry VII (“The Great Administrator”) came to power in 1485, he chose to symbolize the “marriage” of the warring factions by creating a new symbol — the Apothecary’s Rose laid atop R. alba — and labeled it the Tudor Rose, to this day still the emblem of England.

The other story of how the Apothecary’s Rose came to Europe, the French side, is less dramatic. It is believed to have been returned to the Castle of Provins, a city close to Paris, by Thibault IV in 1250 upon his return from the Seventh Crusade. (Thibault died just three years later — apparently not because of the rose, however.) Provins became the European capital for the Apothecary’s Rose and it was renamed The Rose of Provins.

Chiefly grown in monasterries by monks eager to capitalize on the rose’s medicinal values, by the end of the 13th century it was also grown for its perfume and dried for potpourri (literally translated, “rotten pot”). By the 16th century, dried petals from the Apothecary’s Rose were steeped in wine as a cure for hangovers — although this idea was not new; coming from the Early Romans who used roses for the same purpose almost 1200 years before.

By the time of Napoleon in the 19th century, there were more apothecaries on the main street of Provins than any other type of shop. At each, an Apothecary’s Rose was planted outside the entrance. It became as much a symbol of the druggist as the balanced scales were to the lawyer and the three globes to the pawn broker.

Druggists dispensed remedies containing the Apothecary’s Rose that reportedly aided indigestion, sore throats, skin rashes and eye maladies. Women believed that the petals would eliminate wrinkles and preserve their youth if rubbed on the skin. (It was proven, late in the 19th century, that roses contained essential oils, potassium and iron.)

A recipe for rose tea comes from this era. Translated: 5 teaspoons of rose petals are steeped in 4 cups of boiling water for 5 to 10 minutes; then sweetened with honey and served warm.¹

To this day, the Apothecary’s Rose is still used for its highly fragrant qualities in potpourri, soothing teas, lotions and other cosmetics.