Voor de zes-en-zeventigjarige Denise is een leven zonder rozen niet voor te stellen: zij “spaart” de struiken met hun prachtige bloemen.

Wit, hard en zacht oranje, licht- en donkerrood, alle mogelijke tinten roze: de tuin vormt een zee van kleuren, die nog eens versterkt wordt door de zachte mei-zon. De bloemblaadjes van de dieprode roos die ik van heel dichtbij bekijk, fonkelen in het zonlicht. De bloemen lijken te strijden om de titel van “mooiste roos”; ik kan niet kiezen. Denise haar favoriet blijkt echter een sterk geurende wit/ roze roos te zijn. Rose rose, in het Frans (de woorden roze en roos zijn in het Frans hetzelfde. Dit kan voor enige verwarring leiden bij het bestellen van een andere kleur rozenstruik …). Denise plukt een bijna verwelkte bloem van haar favoriete struik en laat me de geur ervaren: verrukkelijk bedwelmend! Vervolgens drukt ze de bloem tegen haar eigen neus en snuift vol overgave en met gesloten ogen het parfum op. De tijd lijkt even stil te staan en ik sla dit mooie plaatje op in mijn gedachten.
Hoeveel soorten ze door de tijd heen heeft verzameld kan Denise niet precies vertellen. Rondom de 65 verschillende soorten schat ze. Wanneer ik vraag hoe ze al die planten bij elkaar heeft gespaard wordt haar blik ondeugend en gaat ze iets zachter praten. Het blijkt dat ze regelmatig stekken “steelt” als ze ergens een soort ziet die ze nog niet heeft. Gevraagd, maar vooral ook ongevraagd. Ze staat met haar handpalmen op haar rug – een houding die zich van tijd tot tijd herhaalt – en haalt lachend haar schouders op. “Er zijn maar weinig struiken in deze tuin gekocht”, voegt ze er quasi trots aan toe.
Net als Denise zijn rozen sterk en taai. Ze hebben beschutting tegen wind nodig en veel zonlicht. Dat laatste is in de Dordogne-streek geen enkel probleem.
Lees meer: dordogne.nl/verhalen/rozen/